Sinds 1965 is de visuele poëzie van Alain Arias-Misson duidelijk geëvolueerd naar performance, met name met zijn legendarische “Public Poems”. Hij probeert – op straat, of op een andere openbare plaats – mensen gevoelig te maken voor zowel poëzie als sociale betrokkenheid, en dit door manshoge letters en ander talig materiaal neer te leggen of er mee rond te lopen. Hij voert deze stedelijke poëtische interventies uit buiten elke esthetische of artistieke context. Ze moeten dus daarom onderscheiden worden van bijvoorbeeld performancekunst. Arias-Misson’s “Public Poems” zijn tegelijk subversief en bevrijdend, uitdagend en speels.